Getting around...

Ma 29 sep
We zijn naar Jody op bezoek geweest. Jody is een zus van Peter Ter Weeme, waar ik mee aan Nimbas studeerde. Hij woont zelf al weer een poos in New Delhi, India. Het was heel erg gezellig en het voelde alsof we elkaar al lang kende. Dat is wel mooi, zo even uit je rol van tourist stappen, en gewoon even kletsen in een woonkamer die voelt alsof je in Nederland bent :-) Ze woont er mooi, met een mooi uitzicht. Niet alles is even makkelijk zo in het leven, daar zijn we het over eens. Je kunt een hoop pech hebben, en hoe ga je daar mee om? Ze doet dat best knap!
Het is toch wel heel mooi wonen in Vancouver zegt ze, het is een goede plek om te zijn. Ze belooft dat ze langskomt als ze weer een keer in Nederland is. 

Aan het eind van de middag hebben we de zon zien ondergaan in een restaurant met een mooie naam: Cloud 9. Het is een restaurant dat in een uur helemaal ronddraait, zodat je een mooi uitzicht hebt over de hele stad!
Ik krijg van Marianne een mooi cadeau als verassing in het restaurant, een hele mooie stropdas! En ze zingt samen met de man die ons bedient het “Happy Birthday”:-)  Ik ben per slot van rekening morgen jarig en in Nederland ben ik dus al jarig! Dat zie ik aan de felicitaties in Facebook als we in het hotel terugkomen… Terwijl voor ons de 30e september nog moet beginnen… De eerste cadeautjes zijn er al, naast de stropdas kreeg ik zowaar twee toetjes van de kelner, met in chocoladeletters Happy Birthday erop!

Boten kijken

Zo 28 sep
De Chinese tuin in Vancouver is heel erg mooi aangelegd. Met steeds weer een ander zicht op een compositie van natuur en gemaakte dingen. 

Daarna Chinatown doorkruist, op zoek naar een boeddhistische tempel, maar die wat dicht. Onderweg erheen liepen we door een park dat door een kudde tenstbewoners was bezet. 

Ik dacht even dat het zo’n Occupy beweging was, maar nee, ze wonen hier gewoon. De buurt hier is toch wat minder sophisticated dan de rest van de stad: je houd je tas en camera toch wat meer in de gaten dan anders… Op de terugweg komen we toch als snel weer in Gastown, wat er overdag weer anders uitziet. Wel gezellig.

Op Canadaplace bij de haven liggen er wel 4 veerboten. Waarvan drie van de Holland America Lijn. Een zusterschip van de MS Rotterdam, waar we op naar de Noordkaap zijn geweest: de Statendam. Daarnaast lagen ook nog de Westerdam en de Oosterdam, wat veel en veel grotere schepen zijn. Het lijken wel varende flatgebouwen. Of stadswijken. Dan is onze MS Rotterdam en dus de Statendam nog wel echt gewoon een boot, al is het een grote.

Vanavond gaan we naar de band de Old Crow Medicine Show. Op 26 oktober treden ze op in Paradiso. Maar dat is al uitverkocht, dus we waren er avond heen in Vancouver, in het Orpheum Theater.

Die jongens zetten een lekker stukkie muziek neer in een 2 hour gig. Voor programma de Deslondes, waar ze later gezamenlijk de toegiften mee spelen. Het is echt leuk opzwepende muziek.

Op stoom in gastown

Za 27 sep
Om toch wat meer te zien dan lopend kan, kopen we voor twee dagen een kaart voor de Hop on Hop Off Bus. 
Dat is wel leuk, hij rijdt langs de hoogtepunten en vertelt erover. Je kan overal uit stappen en later weer verder gaan.
In Gastown, het oudste deel van de stad, staat een stoomklok. Het is een mooie oude klok waar continu stoompluimen uit komen. Op elk kwartier gaat hij, net als een goede koekoeksklok, een deuntje spelen. Op de stoomfluit. Kijk en luister hier maar even. Na 1 minuut gaat hij blazen.

Met de water taxi hebben we weer een deel van de rit gedaan, dat hoort bij het Hop on Hop Off gebeuren. 

Je ziet op een mooie manier de enorme lange en hoge gietijzeren bruggen liggen, als je eronderdoor vaart.

Op Granville market zijn, overigens net als in de hele stad, veel straatmuzikanten te vinden. In de hallen van de market kun je heerlijk veel soorten eten kopen, van allerlei nationaliteiten. Het is er gezellig druk. En zeker niet toeristisch. 
Die straatmuzikanten, ik moet zeggen, die zijn een paar graadjes beter dan wat we kennen. Het is kennelijk geen gebruik om te applaudisseren, maar het is best leuk om zo nu en dan een poosje te luisteren. Echt wel goed. Wel wat in de box gooien natuurlijk. Deze hebben we niet gehoord maar is wel een goed voorbeeld. Deze wel:

Robson street is de lokale Langestraat zeg maar.

Gastown ligt niet zover van onze stek. ’s-Avonds zijn we er nog even heen gelopen. En in een oude spaghetti-fabriek gezellig zitten eten. Si.

Spoorslags naar de iPhone6

Vr 26 sep
De laatste camper-dag gaat vlot. Om 6:30 op, naar Canadream rijden. De klus van het rijden is geklaard voor Marianne. Het inleveren van de camper is zo gebeurt. Taxi naar hotel Sandman City Centre. 
Het lijkt erop dat we pas om 4 uur kunnen inchecken, maar Marianne gooit haar charmes in de strijd en we zitten voor half elf gesetteld in de kamer.
Lekker even slapen. En dan plannen maken voor de komende dagen.
Daarna alvast even de buurt verkennen. In de Apple Store is het wel druk rond de iPhone 6, maar eigenlijk is het in de hele store even druk, niet alleen bij dat ding. Wel allemaal twintigers… Wat overigens overal in de stad wel te zien is, volgens mij is het een jonge stad. 'Go West young man’ …. Zouden ze het inderdaad allemaal doen? De Vancouveriaan die ik zelf ken trok naar oost. Die woont nu in New Dehli, India. Maandag drinken we koffie bij zijn zus thuis. Die spreekt ook een aardig woordje Nederlands. Except when in a hurry…  :-)

Het station is een prachtig oud gebouw. Voor spoor-geschiedenis moet je kennelijk hier zijn, bij ons wordt alles zo snel mogelijk vervangen door nieuwbouw. Dat is functioneel wel handig en ook wel mooi maar ook wel zonde….

In het restaurant van het hotel is het mooi ingericht. De muziek staat wel hard, jaren 70 ongeveer. Waar je je blik ook heen richt, er zijn altijd 2-3 grote beeldschermen met verschillende zenders in je blikveld. Dus als je gesprekspartner even je aandacht niet heeft, dan kijk je gewoon TV. Dat zie je ook iedereen doen. Wat al een verbetering is ten opzichte van alle telefoon-gluurders natuurlijk...

Varen naar Vancouver

Do 25 sep
Wakker in Victoria. En rijden naar de boot in Swartzbay. Onderweg even een stop aan het water en we zagen daar hele mooie huizen. Met een tuin die vast door onze tuinman in Hoogland is aangelegd. Kennie anders. Dezelfde planten en stijl. 
Weer op de boot naar Vancouver, de haven Tsawwassen. We raken er al helemaal aangewend dat een deel van de Canadese highways over water loopt. Na aankomst bleek ook dat je er nog niet echt helemaal was. Na van het schip af te zijn gereden, reden we nog een heel stuk door over een soort dijk, met water aan twee kanten. We waren er gewoon nog niet helemaal. Net de dijk door het IJsselmeer. Maar ook weer niet zo lang.

We reden naar Stanley Park in Vancouver. Daarvoor rijdt je dus een enorm lang eind, langs lange rechte wegen die in een soort van schaakbordmotief de stad vormen.  De straat heeft veel winkeltjes, er lopen veel mensen, gezellig. En dit is dan nog niet eens downtown (centrum). Wat een enorme stad. Stel je de Schieweg/-kade voor, iets smaller en kaarsrecht. En dan tientallen keren zo lang. Als de straat net op een heuvel loopt dan kan je zo kilometers vooruit kijken, indezelfde straat. En een blok rechts en een blok links loopt er nog zo’n straat. Enzovoorts. Hoe meer je richting oude centrum komt, hoe hoger de gebouwen worden. En dan ineens is daar het echte centrum. Lange ravijnen vormen de straten tussen hele hoge gebouwen. Het heeft wel wat weg van Manhattan.

Bij Park Stanley wordt het weer mooi groen en wat natuurlijker. Het is een groot park in het centrum, op een landtong in haven en inlet. 

Zo’n inlet is een soort brede fjord die landinwaarts komt. Het is een mooi en rustig park, we kunnen er helemaal omheen rijden. Het waren wat kilometers extra, maar zeker de moeite waard. Zo rijdend zie je even wat meer van de uitgestrektheid van de stad als de komende dagen, waar we meer gaan lopen in downtown. 
Na om en door het park heen gereden te zijn, reden we weer de highway op die ook al weer dwars door het park loopt. De grote brug op, die wat wegheeft van de Golden Gate in San Francisco. Iets kleiner dan. 

Daarna is het nog een uurtje over Highway nr 1 door die enorme stad rijden naar de camping. Marianne heeft een reuzeklus geklaard. Die stuurt zo als een volleerd trucker die RV door een wereldstad heen!
Op de camping gaan we dan de laatste avond in de camper vieren. En inpakken. Morgenochtend: camper inleveren en nog een paar dagen hotel er achteraan. 

Taxi-varen

Wo 24 sep.  
Met de bus naar de stad is echt leuk. Je voelt dan echt even dat je uit je rol van toerist stapt, zo tussen de mensen die nodig ergens heen moeten.
Chinatown is hier zo ongeveer de oudste van noord-amerika. Een paar straatjes winkeltjes. Er lopen natuurlijk allerlei toeristen, maar je hebt toch het idee dat de winkels en de straten gewoon op chinezen zijn gericht. Op de gift-shops na dan. 

Midden in Chinatown is er een echt ouderwets engels thee-zaakje. Waar we uiteraard gebruik van maken. Zo echt engels allemaal, de theekopjes, serviezen, de inrichting. Dus drinken met je pink omhoog he… De bediening is natuurlijk door vriendelijke lokale chineesjes.

We lopen over een hele oude mooi brug om de haven heen te lopen. Ik schat hem zo op 1890 of zo. Echt een mooie brug om te zien, alleen zien ze het zelf niet als mooi, hij wordt niet echt goed onderhouden en ziet er wat roestig uit. En ik zie dat ernaast begonnen is aan een nieuwe betonnen brug…. Ik hoop dat ze de oude wel laten liggen...

Het is aan deze overkant een mooie buurt om te wonen, met uitzicht over de Inner Harbour, zo op het Empress Hotel. We staan bij de landing- en startbaan van de watervliegtuigen, in de haven. Leuk om te zien.

Met een boot-taxi gaan we terug. Het zijn leuke bootjes die als taxi dienen, dus zijn ze ook geel net als een gewone taxi. Zo groot als een flinke sloep maar wel een hoge opbouw erop waar de chauffeur in staat en de passagiers zitten. 

Het centrum heeft een paar mooie boekhandels, maar ja met een stapel boeken straks het vliegtuig in, dan ben je meer aan meer0vracht kwijt dan je voordeel is… Maar rondkijken is altijd leuk. 

Als je zo rondloopt dan zie je wel dat ze hier en daar oude panden wat opknappen en er wat leuks van maken. Maar omdat er zoveel is, wordt het ook weer niet overdreven mooi gemaakt. 

Koningin Victoria houdt alles strak in de gaten (haar standbeeld dan). 

Gloria in Victoria

Victoria, de hoofdstad van British columbia. En het is hier dan ook aardig British-ish. Net niet helemaal Engeland, maar het lijkt er toch wel veel op. 
Na al die natuur en leuke kleine stadjes, is dit toch weer een echte stad. We zijn met de bus heen en weer gegaan, een ritje met lijn 14 van ongeveer 20 minuten. Wel leuk, dan voel je je even minder een toerist en zit je tussen de doodgewone mensen die onderweg zijn, en druk. Wel goed op de kaart kijken waar je bent, om op de goeie plek uit te stappen.

Het grote Impresshotel is zo ongeveer het icoon van de stad. Zoals het beeld van de Euromast voor Rotterdam staat, zo is Victoria dit plaatje:

Maar ook direct ernaast, waar de gouvernements-gebouwen staan, is het mooi:

We hebben er in rondgelopen, en ook de echte vergaderzaal gezien, waar de regering en de oppositie op twee zwaardlengten van elkaar zitten. Zoals dat in een fatsoenlijke democratie hoort. Hier ademt wel echt het echte oude engelse gevoel.

In de haven taxieën watervliegtuigen rond. Wel leuk, een vliegtuig wat nu eens letterlijk aan een pier ligt. Het opstijgen doen ze een eind verder, ze taxieen hier alleen de haven in en uit.

Veel campings op deze reis liggen dichtbij een spoorweg, zodat je de treinen hoort fluiten als ze voorbij komen. Rail away live zeg maar. Hier in Victoria gaat dat nog wat verder: het spoor loopt over de camping zelf, zonder veel hekken of zo. Alleen een bordje dat je er niet op mag lopen. Een klein station net naast de camping en een soort van halteplaats, bushokje, echt aan het spoor weer op de camping. De trein stopt op verzoek lees ik. Net als de bus dus: je houdt je hand omhoog als de trein er aankomt. Ik heb alleen nog geen trein gezien of gehoort vandaag. De rails is aardig verroest. Toch opgeheven?

Er staat op de camping ook een replica van het echte fort.

De echte

 

De replica  (nee, niet andersom)

Van Hoogland to the Highlands

Ma 22 sep

Op ons gemakkie naar Victoria gereden. De campground is bij Fort Victoria, net naast de stad, en naast de gemeente Highlands. Zo kom je nog eens ergens als wereldreiziger. Niet?

Onderweg waren we nog in het dorpje Chemainus. Klinkt als eindelijk eens iets frans-talig, mais non, het is een verbasterde oude indiaanse naam. Het dorpje doet heel erg gezellig en kneuterig aan, leuke huisjes, keurige tuintjes, echt gezellig. Beetje Brittish of Scandinavisch wel. Er zijn heel veel mooie muurschilderingen, tientallen in het hele dorp.

De oudere heer van de VVV klaagt dat het zo'n leuk dorpje is, maar iedereen die er komt is onderweg naar iets anders. Het is altijd een stop onderweg, nooit eens een bestemming... Tsja. Dat geld voor ons ook. We rijden er even uitgebreid doorheen. Verkeerd rijden kan niet, alles is leuk hier op dit eiland. Ja als je te lang op de highway blijft. dát is verkeerd rijden. We komen zo op de kustweg en we hebben geen idee waarheen. Borden doen ze niet aan hier. Maar de zee ligt rechts, dus we rijden goed beschouwd terug naar Nanaimo. Maar och, het is een prachtige weg! Een eind verder komen we bij het plaatsje Ladysmith en kunnen we toch weer de highway op. Die we hier al kennen. Dus nog een keer richting Victoria. 

Het blijft een gek gezicht. Je rijdt op zoiets als wat wij de snelweg noemen, de A1 bij voorbeeld. Maar zo nu en dan haal je een fietser op de vluchtstrook in. Of er lopen wat wandelaars te keuvelen. 

Of je kunt ineens scherp rechtsaf zo een woonwijk in. Of een landweg die de highway kruist. Niet met een viaduct nee. Wel vaak met stoplichten, dat weer wel. Kun je voorstellen? op de A1 ineens stoplichten. 

Maar ja druk is het niet hier, dus het valt allemaal wel mee.

Op de campground is het wat drukker en wat kleinere plekken dan we gewend zijn. Maar we staan dan ook bij een grote wereldstad: de swinging town of Victoria. Wel 2 keer zoveel inwoners als Amersfoort. En het is de hoofdstad van de provincie British Columbia (zo groot als Frankrijk plus Duitsland, weet je nog?)

Even niet wat :-)

Zo 21 sep

Even de plannen veranderen:-) We gaan nog even niet naar Victoria maar blijven een dagje waar we zijn. Even niks doen:-)

Het is mooi weer, ik denk wel tegen de 30 graden of zo. En dan gaan we even leuk een rustdagje inbouwen. Al wandelend over de camping vinden we een stel uit Engeland dat de wifi van een gesloten cafe-tje zit te gebruiken op het terras. Het kost niks (die van de camping is $4 per dag) en hij is behoorlijk snel! Je kunt er gewoon op naar het nieuws kijken. Nou dat is hier in Canada nog op geen enkele camping gelukt. Het is allemaal geknepen en langzaam.

Nu kan het dus even echt. Dat is mooi:-) Ik zit lekker een uurtje te internetten op het terras, aan de andere kant van het gebouwtje, met zeezicht. Er komen steeds mensen langs die gezellig kletsen. Een stel uit oost Canada dat een huis aan het zoeken is, ze gaan hier wonen. En later nog meer. Ze praten graag en gezellig over van alles. En ze zijn allemaal wel eens in Holland geweest. Heel bijzonder natuurlijk. Een man wiens vader bij Arnhem ligt, net 3 maanden voor de bevrijding ging het mis...

Het zijn allemaal gezellige praters en echt geïnteresseerd. Dat is wel anders dan met veel Amerikanen. Het is ook wel opmerkelijk dat veel mensen gewoon hier uit de buurt komen. Die gaan lekker een dagje of een paar dagen naar een camping vlakbij. Tsja, als je in zo'n mooi land woont hoef je ook niet echt ver weg...

Als je hier 's-avonds even naar het toiletgebouw wil, om de een of andere reden, dan moet je dus een zaklamp meenemen. Zodra je uit je eigen bedoeninkie op het pad komt, is alles aarde-donker. Verlichting dat kennen ze niet op campings hier. En donker is dan ook echt donker! De meeste mensen gaan volgens mij met de kippen op stok, dus de meeste plekken op de camping zijn ook al donker. Als ik op het pad loop en de zaklamp uitdoe, dan zie ik mijn eigen handen niet eens, zo donker.... Het is kwart over negen 's-avonds, maar midden in de nacht.

Goed op stoom vandaag!

Za 20 sep
Op ons gemak gaan we naar het station van Alberni. Daar stond de stoomtrein klaar. 

We zochten een plekkie in de airconditioned wagons. Dat wil dus zeggen: open wagens, geen ramen. 

De takken van de struiken tikken je aan onderweg. Kinderen en bejaarden werd gevraagd niet met de kin op de stang te leunen, dat kost je je gebit. 





Het ging in een 'sneltreinvaart' richting de oude McLean zaagmolen, die ook op stoom loopt. Die sneltreinvaart was destijds wel snel, maar je kan het op een goede fiets gemakkelijk bijhouden. Het is een leuke rit. De locomotief puft, blaast en fluit, bij overwegen tingt de bel op de locomotief (niet op de overweg zelf). Soms stopt de trein even, dan moet de conducteur een hek opendoen, en dicht naderhand. Of hij moet met een vlag op de kruisende weg gaan staan, een man-bewaakte overweg dus. Als de trein dan voorbij is stapt hij zo weer op de laatste wagon als die voorbij komt. Op een overweg stonden er aan beide kanten ca 15-20 auto's te wachten. Dat is een gridlock (vastlopend spitsuur) in Alberni, zo vertelde de conducteur.
Iedereen zwaait vriendelijk naar de trein. We gingen over bruggen over creeken. Er werd omgeroepen dat je links en rechts naar de creek kon kijken. Niet allemaal aan dezelfde kant gaan staan (geintje).

Als we aankomen bij de oude stoom-zaagmolen McLean Sawmill, stappen we allemaal uit. 

We hebben daar veel tijd om alles te bekijken. Er zijn veel historische bouwwerken die wel uit, geloof het of niet, uit 1926 stammen. Dat is nog eens geschiedenis! 
Het leven in het bos was wel wat ruig als ik het zo bekijk. Het vellen van de bomen, het slepen van de stammen uit het bos met een grote Steam-Donkey, een stoom-ezel. Het verwerken in planken en balken. Het is ruig werk.

De steam-donkey wordt gedemonstreerd. Na het vellen van de bomen en het ontdoen van takken tot een lange kale stam, worden de stammen soms via rivieren naar de zaagfabriek gedreven, maar ook vaak met lange kabels door het bos naar de zaagfabriek getrokken. Dat laten mannen zien die er vroeger wel in  gewerkt hebben. Er staat naast de stoommachine een hoge stam die als kraan dient. De stam worden tegen een soort blok op een giek omhoog getrokken, en gaat zo op een truck. 

Als die vol is rijdt hij naar de fabriek.
Per stam wordt in de fabriek door de zaagmeester gekeken wat er uit gezaagd kan worden. Zoveel planken, zoveel balken, en hoe dan wel. De zaagmeester staat op een soort van zaagtafel die als een soort treintje heen en weer schiet. De zaagbladen van ik denk zo'n 1meter 30 diameter of zo zagen de stam aan stukken. In de rest van de fabriek worden er nette planken en balken van gemaakt. je ziet hoe alle kracht van één plek komt, de stoommachine, en alle bewegingsenergie met een heel riemenstelsel door de fabriek loopt. Indrukwekkend. In die tijd waren dit dus de hoogopgeleiden, de rest van het volk liep te zweten in het bos..... Op alle plekken leek het me redelijk ruig en gevaarlijk...

Dan weer op de terugweg weer met de stoomtrein. De locomotief stond er nu achterstevoren achter. En dan downhill de heuvel af. Dan gaat net iets sneller dan omhoog, dus we waren in een half uur terug.

Onderweg bleek een man van 88 jarig te zijn. Dus ging de complete trein 'Happy Birthday" brullen voor de beste man. Hij vond het prachtig en zat met z'n stok mee te tikken. Via de omroepinstallatie kreeg ik in de gaten dat deze hele dag toch wel echt een lokaal Alberni-feestje was.  Er werd al met ontzag over die paar mensen uit de hele provincie British Columbia gesproken. Er was zelfs een stel, je gelooft het niet...uit Engeland. Zo ver.... Bij het uitstappen liep ik langs de jarige en vertelde dat we uit de Netherlands naar deze trein waren gekomen om op zn feestje mee te zingen. Hij keek me met verbaasde grote ogen aan? "Helemaal uit Nederland?" Hij gaf me een stevige handdruk. "Ken je Andrew misschien?" vroeg hij. Ik vertelde hem dat we in Nederland met z'n 16 miljoenen zijn, en dat ik er wél vèèl ken, maar niet allemaal. Het verbaasde hem echt....

Zo'n hele dag gaat echt in mijn tempo wel. Dat wil zeggen heel langzaam :-)

Whale watching

Vr 19 sep
Om 7 uur ging de wekker....op naar whale-watching.
We kregen van het bedrijf Jamie's, enorme pakken aan, je bent net een maanmannetje, en daarover nog eens een regenjack. De pakken zijn ook eigenlijk zwemvesten, voor als je uit de Zodiac dondert. We gaan met 12 m/v in de boot, en dus een gids die de boot bestuurt en een hoop vertelt. 

We zien onderweg veel zee-otters, en ook verschillende Orka's, in het engels killer-whales. Dat zijn eigenlijk enorme grote dolfijnen, en iets minder vriendelijk, daar ga je niet mee zwemmen. 

Ze eten van alles, zeehonden, zeeotters, en zo nu en dan een grote grijze walvis, die ze dan met een hele kudde orka's onder water trekken en dus eigenlijk verzuipen. Maf, vissen die een vis verzuipen, maar het zijn dan ook beide geen vissen maar zoogdieren, die dus boven water moeten komen op te ademen. Zo vallen ze als een soort wolven dus die walvis aan. Hebben we niet gezien hoor, maar dat vertelt hij dus. Zo zwemmend. steeds kopje boven en weer onder, zijn ze best mooi om te zien. We varen tussen veel eilanden door, die soms wel en meestal niet bewoond zijn, maar altijd helemaal begroeid met bossen. 

Het is een mooi gebied. Klinkt raar als je midden tussen de bossen vaart en de gids zegt:"we gaan terug naar de kust". 

Na een paar uur komen we weer aan in de haven van Tofino. Eten bij het restaurant van Jamie's. dezelfde ondernemer als de whale-watching. Want we kregen korting daar. Toch Nederlanders hè, wij :-)
We rijden richting Alberni en net ervoor gaan we op een provinciale camping staan. Daar heb je dus geen stroom, geen kantoor, er komt wel iemand lang om even af te rekenen. 

Even lekker aan het strandje aan Sproat Lake liggen slapen. Maar dat vind Marianne toch net iets te ontspanne, omdat er aan het begin van de camping weer een bordje stond dat er op de campground een bear is, en je je in Bear-country bevind. Lig je lekker aan het strand te slapen, komt er ineens een beer je tas leeghalen of meer.... Dat slaapt niet lekker dat idee, dus Marianne bewaakt me tijdens m'n dutje:-)

En 's-avonds weer het eerste echte kampvuur opgericht :-) Dat deden we in '97 in California ook vaak...en dat vonden we toen zo leuk dat we daarna thuis ook een vuurplek in de tuin maakten. Wel weer leuk om ook hier te doen, maar wel met veel krantenpapier :).